Έτρωγα τα νύχια μου, έπαιζα νευρικά με το ποντίκι κάνοντας άσκοπες κινήσεις στην οθόνη του υπολογιστή, κοίταξα το ρολόι στην επιφάνεια εργασίας, ήταν 18:32. Μπήκα στο twitter και όλοι εκεί έλεγαν για την πτώση του Facebook και μάλιστα σε λίγα λεπτά έγινε trend, πρώτο-πρώτο, να μου το θυμίζει όλη την ώρα, ακόμα πιο θλίψη! Έφυγα αμέσως.
Σηκωνόμουν από την καρέκλα, έκανα βόλτες στο σπίτι, από το σαλόνι στη κουζίνα, μετά στο μπαλκόνι και πάλι από την αρχή.
Δεν με χωρούσε ο τόπος. Τα refresh στη σελίδα ήταν άπειρα, σχεδόν ρομποτικά ανά 10 δευτερόλεπτα...αλλά τζίφος. Τίποτα δεν γίνονταν παρά μια μαύρη οθόνη να μου γράφει: «η ζωή σου τελείωσε εδώ, μην προσπαθείς άλλο».
Κάθε ώρα που περνούσε ένιωθα πως με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου, το Facebook είναι σαν οξυγόνο που σιγά σιγά τελείωνε, και τελείωνε αργά και σαδιστικά. Μετά την 5η ώρα, κόντευα να πάθω κατάθλιψη αφού άρχισαν να περνούν από τα μυαλό μου όλες οι στιγμές που πέρασα στο Facebook...σαν σε ταινία.
Τελικά, πήγα για ύπνο για να ξεχαστώ. Την άλλη μέρα το πρωί, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν πως το Facebook ήταν και πάλι ενεργό, με αυτά τα υπέροχα μπλε χρώματα, τον αγαπημένο μου τοίχο με ψεκασμένους να λένε για το εμβόλιο, την άλλη να ανεβάζει την υπέροχη κρεμ μπουλέ που είδε από τον Πετρετζίκη...όλα ήταν φυσιολογικά, όλα ήταν πάλι τέλεια! Αχ, μη μου το ξανακάνεις αυτό Facebook, μη!!
σ.σ: Μετά την χθεσινή πολύωρη «πτώση» του Facebook, μου ήρθε στη σκέψη να γράψω το παραπάνω κείμενο, έχοντας στο μυαλό μου πως ίσως να εκφράζει κάποιους απόλυτα, ίσως κάποιους λιγότερο. Το σίγουρο είναι πως τέτοιες καταστάσεις είναι αρρωστημένες και μας βάζουν σε σκέψη πως ίσως ήρθε η ώρα να βάλουμε μέτρο στη διαδικτυακή μας ζωή. Τροφή για σκέψη.
Συντάκτης του άρθρου: Κυριάκος Οικονομίδης
Αν θέλεις να υποστηρίξεις την προσπάθεια μας και να βλέπεις καθημερινά νέα άρθρα με δωρεάν υλικό, μπορείς να το κάνεις ακολουθώντας μας στο Facebook, Twitter και Instagram
.webp)
