Πρόλογος
Πολλοί λένε ότι τα αντικείμενα δεν έχουν μνήμη. Ότι είναι απλώς άψυχα εργαλεία. Μα τι γίνεται όταν ένα αντικείμενο, όσο μικρό κι αν είναι, περνάει από χέρια σε χέρια, κουβαλώντας στιγμές, φόβους και ιστορίες;
Αυτό το διήγημα είναι μια φανταστική (ή μήπως όχι;) αφήγηση για ένα ταπεινό USB stick που κατέληξε να γίνεται καθρέφτης ψυχής. Κάθε του επαφή με άνθρωπο είναι και μια αποκάλυψη. Και κάθε αποκάλυψη, είτε είναι τρομακτική είτε λυτρωτική, λέει κάτι για εμάς.
Ακολούθησε το ταξίδι του. Αν τολμάς.
Το Ταξίδι ενός USB
Το USB stick ήταν μαύρο, φθαρμένο, και κουβαλούσε μια μικρή ρωγμή στο πλάι - σαν ουλή. Κανείς δεν θυμόταν από πού ξεκίνησε, αλλά όλοι θυμούνταν πού το βρήκαν.
Ο πρώτος του κάτοχος, ο Μάνος, το βρήκε πεσμένο έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας του, ακριβώς δίπλα στο γραμματοκιβώτιο. Το πήρε σαν λάφυρο, το σύνδεσε στον υπολογιστή του με την ίδια ευκολία που κάποιος πατάει το play σ’ ένα τρομακτικό βίντεο. Το αρχείο λεγόταν "Δες με.mp4". Το είδε. Ένα παιδί, μόνο, σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Κάθε καθρέφτης έδειχνε κάτι διαφορετικό. Το παιδί κοίταζε έναν έναν, και ψιθύριζε: «Δεν είμαι μόνος εδώ μέσα».
Την ίδια νύχτα, ο Μάνος έσπασε κάθε καθρέφτη στο σπίτι του. Δύο μέρες μετά, πέθανε σε ατύχημα. Οι αστυνομικοί βρήκαν το USB στο πάτωμα, δίπλα από τη σπασμένη οθόνη.
Ο δεύτερος κάτοχος ήταν μια αστυνομικός, η Άννα. Πήρε το USB για έρευνα. Το αρχείο είχε αλλάξει. Πλέον, έδειχνε εκείνη. Να κάθεται στο σαλόνι της, να πίνει καφέ. Η κάμερα πλησίαζε πίσω από τον καναπέ, αθόρυβα. Η Άννα κοκκάλωσε. Πήγε στο σαλόνι - ήταν μόνη. Ή μήπως όχι;
Από κείνη τη μέρα, ο ύπνος της γέμισε με ψιθύρους. Το σπίτι μύριζε χώμα. Ένα βράδυ, είδε τη φιγούρα του παιδιού από το βίντεο να στέκεται μπροστά στον καθρέφτη της.
Την επόμενη μέρα, η Άννα δεν πήγε ποτέ στη δουλειά. Το USB είχε εξαφανιστεί από το γραφείο της.
Κανείς δεν την αναζήτησε επίσημα. Απλώς... έπαψε να μιλά.
Ένα μήνα μετά, εμφανίστηκε ξανά. Αυτή τη φορά στο πατάρι ενός παλιού σχολείου. Το βρήκε ο Θοδωρής, καθαριστής, ο οποίος το κράτησε «για να δει τι έχει μέσα». Δεν το άνοιξε ποτέ — και ήταν ο πρώτος που δεν υπέφερε. Μόνο που... άκουγε. Ήχους απ’ το stick, ακόμα κι όταν δεν ήταν στον υπολογιστή. Κάποιο πρωί το άφησε πάνω στο γραφείο του διευθυντή, μαζί με ένα σημείωμα: «Αυτό δεν είναι δικό μου. Δεν είναι καν για εμάς.»
Το USB ταξίδεψε. Από χέρια σε χέρια. Κάθε νέος κάτοχος έβλεπε ένα διαφορετικό βίντεο. Κάθε φορά, κάποιος άλλος τρόμος, πιο προσωπικός. Μια γυναίκα είδε τον εαυτό της να πνίγεται στην μπανιέρα της. Ένας φοιτητής είδε το πτώμα του καλύτερού του φίλου κάτω από το κρεβάτι του. Ένας παπάς είδε τη λειτουργία της Κυριακής - χωρίς πιστούς, μόνο καθίσματα γεμάτα με σκιές.
Όμως το USB είχε κι άλλη πλευρά. Την είδε μόνο ένας.
Ο Δημήτρης ήταν άστεγος. Το βρήκε πεταμένο σε ένα πάρκο, δίπλα σε κάτι μπουκάλια μπύρας. Το κράτησε χωρίς να ξέρει τι είναι - απλώς του φάνηκε καθαρό και χρήσιμο.
Μια εθελόντρια στο συσσίτιο του πρότεινε να τον βοηθήσει να βρει δουλειά και του έφτιαξε βιογραφικό. Όταν του ζήτησε αν έχει κάποιο στικάκι για να αποθηκεύσει το αρχείο, εκείνος της έδωσε το USB. Εκείνη το συνέδεσε στον υπολογιστή του κοινωνικού κέντρου.
Δεν εμφανίστηκε κανένα "Δες με.mp4". Εμφανίστηκε μόνο ένας φάκελος: "Ανάμνηση".
Μέσα είχε φωτογραφίες: ένα μικρό αγόρι σε παιδική χαρά, ένα μπλε ποδήλατο, δύο γονείς που χαμογελούν. Ήταν η οικογένεια του Δημήτρη. Φωτογραφίες που δεν ήξερε ότι υπήρχαν — ούτε πώς βρέθηκαν εκεί.
Έκλαψε. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια.
Το USB δεν του έδειξε τίποτα τρομακτικό. Του έδειξε μόνο όσα είχε χάσει, όσα είχε ξεχάσει. Την επόμενη μέρα, άφησε το ποτήρι με το κρασί και πήγε στο κέντρο αποτοξίνωσης.
Το stick, όμως, δεν τελείωσε το ταξίδι του.
Μια νύχτα, εμφανίστηκε στο πατάρι του Μουσείου Ψηφιακής Τέχνης. Ο νυχτοφύλακας το βρήκε τυχαία. Πήγε να το συνδέσει στον υπολογιστή ασφαλείας.
Μα αυτή τη φορά, ο φάκελος δεν άνοιγε.
Στην οθόνη εμφανίστηκε μόνο μία πρόταση:
«Αν δεν φοβάσαι πια, μπορώ να μείνω.»
Ο φύλακας έκλεισε τον υπολογιστή και το κράτησε. Λένε πως ακόμα το έχει στο μπρελόκ του. Κανένας δεν ξέρει αν το έχει ανοίξει ξανά.
Το USB δεν ήταν απλώς ένα μέσο αποθήκευσης. Ήταν καθρέφτης. Ήταν ο φόβος σου σε ψηφιακή μορφή. Αλλά όπως κάθε καθρέφτης, μπορούσε να δείξει και το φως - αν ήσουν έτοιμος να το δεις.
.webp)
