Πρόλογος
Υπάρχουν στιγμές που ένας συγγραφέας κάθεται μπροστά στην άδεια σελίδα και νιώθει πως ό,τι είχε να πει… το είπε. Οι λέξεις που κάποτε ξεχύνονταν σαν ποτάμι, τώρα στέκονται πεισματικά πίσω από ένα αόρατο φράγμα. Κι εκεί, ακριβώς σ’ αυτή τη σιωπή, έχει αρχίσει να μιλά κάτι καινούργιο. Ή μάλλον, κάποιος καινούργιος. Μια φωνή άυλη, συνθετική, που όμως γράφει. Με ροή. Με συνέπεια. Και, μερικές φορές, με τρόμο... γράφει και καλά.
Η τεχνητή νοημοσύνη δεν ζητά έμπνευση. Δεν κουράζεται. Δεν φοβάται την κριτική. Δεν γνωρίζει από ντροπή, ούτε από αγωνία. Και παρ’ όλα αυτά, μπορεί να δημιουργήσει ιστορίες που συγκινούν, προβληματίζουν, ακόμα και εντυπωσιάζουν.
Τι γίνεται λοιπόν όταν ένας συγγραφέας, ένας άνθρωπος, στρέφεται στην A.I. για να «ξαναβρεί» τη φωνή του;
Είναι προδοσία; Συνεργασία; Ή απλώς άλλη μια μορφή έμπνευσης;
Δεν έχω τις απαντήσεις. Αυτό το μικρό διήγημα που ακολουθεί, είναι μια απόπειρα να περπατήσουμε μαζί σ’ αυτό το ερώτημα. Και να αναρωτηθούμε, ήσυχα, ποιος πραγματικά κρατάει την πένα.
Upload Έμπνευσης
Η Ιωάννα Λαγού δεν ήταν μια τυχαία συγγραφέας. Τα βιβλία της έσταζαν συναίσθημα, οι χαρακτήρες της έμοιαζαν αληθινοί, με πληγές, πάθη και μια σπάνια ειλικρίνεια. Τρία μυθιστορήματα σε δέκα χρόνια, όλα πολυβραβευμένα. Και μετά… σιωπή.
Τα τελευταία τρία χρόνια, η οθόνη του λάπτοπ της έμοιαζε με καθρέφτη. Έβλεπε το πρόσωπό της να αλλάζει, μα οι λέξεις δεν ερχόταν. Οι ήρωες δεν της μιλούσαν πια. Η έμπνευση είχε φύγει, σαν παλιός εραστής που δεν χαιρέτησε ποτέ.
Μια μέρα, καθώς έπινε τον καφέ της και έψαχνε «συνώνυμα του αδιέξοδου» στο Google, της εμφανίστηκε διαφήμιση:
«Ανακάλυψε πώς το ChatGPT μπορεί να σε βοηθήσει να γράψεις το επόμενο σου bestseller»
Στην αρχή γέλασε. Μετά σκέφτηκε. Και τελικά… υπέκυψε.
Ξεκίνησε δειλά. Μια περιγραφή. Ένα όνομα. Ένα διάλογο. Μέχρι που μια βδομάδα μετά, είχε στα χέρια της το πρώτο κεφάλαιο. Με δάκρυα στα μάτια – από ενοχή ή ανακούφιση, ούτε που ήξερε – πάτησε Save.
Η νουβέλα ολοκληρώθηκε σε έξι εβδομάδες. «Ο Άνθρωπος Που Ξέχασε τον Ίσκιο του». Ήταν σκοτεινό, υπαρξιακό και… σχεδόν αψεγάδιαστο. Ο εκδότης της ενθουσιάστηκε. Οι προπαραγγελίες ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Η Ιωάννα έδωσε μια-δυο συνεντεύξεις, πάντα γενικόλογη όταν τη ρωτούσαν «πώς βρήκες και πάλι τη φωνή σου».
Το βιβλίο βγήκε. Το κοινό το λάτρεψε.
Αλλά…
Κάτι δεν ταίριαζε. Παλιοί της αναγνώστες – εκείνοι που την ακολουθούσαν από τα πρώτα της βήματα – ένιωθαν μια αδιόρατη ψύχρα. «Καλογραμμένο, ναι, αλλά... σαν να μην ένιωσα τίποτα», έγραψε μια γυναίκα στο Goodreads. Άλλος είπε πως «ένιωθα σαν να διαβάζω κάποιον που προσπαθεί να μιμηθεί την Ιωάννα».
Κι όμως, οι πωλήσεις εκτοξεύτηκαν. Ο Τύπος μιλούσε για τη «μεγάλη επιστροφή». Στα social media, hashtags και κριτικές εκτόξευαν την αναγνωσιμότητα της νουβέλας. Κανείς, βέβαια, δεν ήξερε.
Η Ιωάννα κοιτούσε κάθε μέρα τα νούμερα. Τα στατιστικά. Τα πηγαδάκια. Και κάθε βράδυ, άνοιγε το αρχείο με τις παλιές της σημειώσεις. Εκείνα τα ανολοκλήρωτα, χειρόγραφα προσχέδια. Τις λέξεις που είχαν βγει απ’ την ψυχή της. Και για πρώτη φορά, ένιωσε πιο μόνη από ποτέ.
Το ChatGPT δεν είχε γράψει κακό βιβλίο.
Απλώς δεν ήταν δικό της.
Αν θέλεις να υποστηρίξεις την προσπάθεια μας και να βλέπεις καθημερινά νέα άρθρα με δωρεάν υλικό, μπορείς να το κάνεις με μια δωρεά στο Paypal
.webp)
